30 Μαρ 2013

Ρίγανη, καλλιέργεια.


Καλλιέργεια της ρίγανης

Η ρίγανη ευδοκιμεί τόσο στα χωράφια όσο και σε κήπους που έχουμε στα σπίτια μας, πράγμα που υποδηλώνει την ευκολία της καλλιέργειάς της. Η σημαντικότερη απαίτηση που έχει είναι το πολύ καλά στραγγισμένο χώμα, ιδιαίτερα κατά το χειμώνα. Αν και η ρίγανη εντοπίζεται κυρίως σε ξηρικές συνθήκες, η παραγωγή της μπορεί να αυξηθεί αν εφαρμοστεί άρδευση, με την προϋπόθεση ότι η υγρασία δεν θα ξεπερνά το ρόγο του

Αρμπαρόριζα: καλλιέργεια και ιδιότητες.


Παραδοσιακό φυτό των ελληνικών κήπων και γλαστρών. Ανήκει στα Γερανιώδη, κοινώς συγγενεύει με το γεράνι και όχι με τη μολόχα - ασχέτως αν τη λένε και μοσχομολόχα, συγκεκριμένα σε περιοχές της Χαλκιδικής, όπως γράφει ο Πλατής στο «Μπαχαρικό Λεξικό».

Δεν πρέπει να συγχέεται με άλλα καλλωπιστικά φυτά που φέρουν το όνομα γεράνια. Στην Ελλάδα μπορεί να καλλιεργηθεί ως υπαίθρια πολυετής καλλιέργεια μόνο σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες της Πελοποννήσου και των νησιών.
Ιδιότητες:

Θυμάρι.


Τη μυρωδιά του θυμαριού την έχουμε συντροφιά στις βόλτες μας στα βουνά, αλλά λίγοι από εμάς γνωρίζουμε ότι είναι τονωτικό και γενικότερα δυναμωτικό φυτό. Χρησιμοποιείται ως αντισηπτικό, απολυμαντικό, κατευναστικό στη βρογχίτιδα και στον ισχυρό βήχα, βοηθητικό για αναπνευστικά προβλήματα, ακόμα και σε περιπτώσεις γρίπης. Επίσης είναι εξαιρετικό σε περιπτώσεις πονόδοντου. Το αιθέριο έλαιο που περιέχει χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και για την αντιμετώπιση

Μέντα: καλλιέργεια και ιδιότητες.


Οι Άραβες λατρεύουν τη μέντα, ορκίζονται στο όνομα της. Η λεπτή μυρωδιά της μέντας, του μαγικού φυτού, διαχέεται μέσα στα παλάτια των εμίρηδων. Τόσο ο ταπεινός φελάχος όσο και ο ισχυρότερος εμίρης φροντίζουν να έχουν πάνω τους βλασταράκια μέντας.

Οι αφροδισιακές αρετές του φυτού έχουν τόσο υμνηθεί, που ασφαλώς κάπου θα υπάρχει κάποια αλήθεια. Η ωραία Σεχραζατ, που διηγούταν στο Σουλτάνο τις ωραίες ιστορίες των

Καγιέν, οι ευεργετικές του ιδιότητες.


Καγιέν ή τσίλι.  Το καυτερό κόκκινο τσίλι καγιέν έφτασε στη Δύση από την Ινδία το 1548 και ήταν γνωστό ως πιπεριά Τζίνι. Ο Gerard το περιγράφει ως "εξαιρετικά καυτό και ξηρό, ακόμα και στον τέταρτο βαθμό", και το συνιστά για τη χοιράδωση, μια διαδεδομένη λοίμωξη του λαιμού και του δέρματος, γνωστή στη χώρα του με το κοινό όνομα "Κακό του Βασιλιά". Το καγιέν ήταν δημοφιλές στους οπαδούς της Φυσικής Ιατρικής , που χρησιμοποιούσαν τις θερμαντικές του ιδιότητες για κρυολογήματα, ρευματισμούς και κατάθλιμη.
Χρησιμοποιούμενα μέρη του φυτού

Μποράντσα.


Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Borrago Officinalis, γνωστό και ως Μπόραγο το φαρµακευτικό, ή Αρµπέτα. Μικρό φυτό που φυτρώνει σε λαχανόκηπους και καλλιεργήσιµα χωράφια και ανθίζει από το Μάιο µέχρι το Σεπτέµβριο.
Γνωστό από την αρχαιότητα, πιθανότατα να είναι το " Νηπενθές" που όπως αναφέρει ο Όµηρος, έδωσαν µέσα σε κρασί να πιει η Ωραία Ελένη για να ξεχάσει τα πάντα. Από τότε έχει χρησιµοποιηθεί µε πολλούς τρόπους και όταν το µούσκευαν στο νερό ξεδίψαγε όποιον το έπινε και όταν το πρόσθεταν στο κρασί έδιωχνε τη θλίψη.
Μυρίζει όπως το αγγούρι και είναι πολύδροσιστικό. Ο Πλίνιος το

29 Μαρ 2013

Μολόχα, σταματά τις ωδίνες.


"Παύει τας ωδίνας" έλεγε ο Ιπποκράτης και οι αρχαίοι. H μολόχα είναι από τα φυτά που αγαπήθηκαν  πολύ και  χρησιμοποιήθηκαν από τα πολύ μακρινά χρόνια. Aπό το 700 π.χ περίπου χρησιμοποιήθηκε ως τροφή και ως φαρμακευτικό βότανο. Σαν τροφή χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν όλα τα μέρη του βοτάνου, τα φύλλα, οι τρυφεροί βλαστοί, αλλά και τις ρίζες. Αυτός που ανέφερε πρώτος την μολόχα τον έβδομο αιώνα π.χ ήταν ο Ησίοδος. Οι δε Βυζαντινοί σχολιαστές του μας πληροφορούν ότι στα χρόνια εκείνα έφτιαχναν με μολόχα και με πολλά άλλα βότανα,έναν θρεπτικότατο πολτό. Στην αρχαία

Ginseng, η ρίζα της ζωής.


Το όνομα «Ginseng» έχει κινεζική προέλευση και ετυμολογικά σημαίνει «ανθρώπινη ρίζα», εξαιτίας του χαρακτηριστικού διχαλωτού σχήματος που έχει η ρίζα του, η οποία θυμίζει ανθρώπινα πόδια. Όσο για το βοτανολογικό του όνομα «Panax», προέρχεται από την ελληνική λέξη «πανάκεια». Στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική, χρησιμοποιείται για περισσότερα από 2.000 χρόνια και πολλοί λαοί, ανάμεσά τους και οι αρχαίοι Έλληνες, το θεωρούσαν φάρμακο για όλες τις αρρώστιες. Αποτελεί και σήμερα ένα από τα πιο διαδεδομένα βότανα στον κόσμο και οι τονωτικές και θεραπευτικές ιδιότητές του το κατατάσσουν στα σημαντικότερα φυσικά βοηθήματα για την τόνωση του ανθρώπινου οργανισμού.

Λάππα, ή κολλιτσίδες τα φυτά λαθρεπιβάτες, τα φυτά εφευρέτες.


Μου έγινε κολλιτσίδα, λέμε για κάποιον ο οποίος μας γίνεται φορτικός. Στην πραγματικότητα με τον όρο κολλιτσίδα αναφερόμαστε στους καρπούς ορισμένων φυτών που χάρη στα περίτεχνα αγκάθια τους καταφέρνουν να γαντζώνονται στα ρούχα μας και να μην ξεκολλάνε από εκεί παρά μόνο μετά από αρκετή προσπάθεια και υπομονή.

Οι κολλιτσίδες είναι οι διασημότεροι στον κόσμο φυτικοί λαθρεπιβάτες. Στο εξωτερικό γι' αυτά τα φυτά υπάρχει ο όρος "Hitchhiker plants" που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει φυτά "ωτοστοπατζήδες", ωστόσο νομίζω ότι ο όρος λαθρεπιβάτες τους ταιριάζει καλύτερα.

Σπαθόλαδο: πώς το φτιάχνουμε.


Το περίφημο Ίαμα των Αρχαίων Σπαρτιατών, με το οποίο θεράπευαν τις πληγές τους μετά τις μάχες! Όταν οι ανθισμένες κορυφές του βοτάνου εμβαπτιστούν σε ελαιόλαδο κι έπειτα αφεθούν στον ήλιο για δύο ή τρεις εβδομάδες, τότε το χρώμα αλλάζει από κίτρινο σε κόκκινο. Το έλαιο που λαμβάνεται είναι το περίφημο βάλσαμο των αρχαίων Σπαρτιατών.
Εξαιρετικά αποτελεσματικό για την ισχιαλγία και για κάθε πόνο ρευματικό, πόνους αρθρώσεων και την υδρωπικία. Για κάθε είδους πληγές και χτυπήματα, μώλωπες και εκχυμώσεις, στραμπουλήγματα, τσιμπήματα εντόμων, εγκαύματα, φλεγμονές, έλκη. Για κράμπες, πιασίματα, ψύξεις, νευραλγίες

Σέλινο, καλλιέργεια και ιδιότητες ( Σελινόριζα ).


Το γνωστό σε όλους μας σέλινο, έχει ευεργετικές ιδιόητες. Κυρίως τονώνει την άμυνα του οργανισμού. Ας δούμε αναλυτικά την καλλιέργεια και τις ιδιότητές του.
Καλλιέργεια Σέλινου
Το Σέλινο είναι διετές φυτό με ύψος που φτάνει τα 0,3 με 0,9 εκατοστά.
Υπάρχουν 2 βασικές ποικιλίες σέλινου:
-Η μία με μεγάλη σαρκώδη ρίζα τη γνωστή σελινόριζα, που καλλιεργείται για αυτή και τρώγεται ωμή, σαλάτα, σε σούπες και μαγειρεμένη με διάφορους συνδυασμούς και
-Η δεύτερη η πιο κλασσική, με σαρκώδεις μεγάλους μίσχους που καλλιεργείται για τα φύλλα της και τρώγεται με τον ίδιο τρόπο γίνεται τουρσί ή χρησιμοποιείται και ως καρύκευμα.

Ύσσωπος: καλλιέργεια και ιδιότητες.


O ύσσωπος είναι ένας χαμηλός θάμνος που φθάνει τα 60 cm ύψος. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή  δίχως μίσχο και τα άνθη του είναι γαλανά σκούρα με ιώδεις στήμονες. Έχει έντονη καθαρή και γλυκιά μυρωδιά με πινελιές από άρωμα μελιού. Η υψηλή νότα του αιθερίου ελαίου του είναι καμφορούχος και στις μεσαίες του νότες, μένει σαν εντύπωση  μία χλιαρή μυρωδιά μπαχαρικού. Το χρώμα του αιθερίου ελαίου είναι

Μαϊντανός, καλλιέργεια.


Ο Μαϊντανός είναι ένα διετές φυτό. Αν και έχουμε συνηθίσει να το βρίσκουμε εύκολα στις αγορές, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι είναι ένα βότανο που απαιτεί υπομονή. Από την ώρα που θα φυτέψετε τους σπόρους, θα χρειαστούν 3 με 4 εβδομάδες μέχρι να αρχίσουν να βλασταίνουν. Θα χρειαστεί να περάσουν ακόμη 2 με 3 μήνες μέχρι να μπορέσετε να δοκιμάσετε το μαϊντανό σας.
Μπορείτε να σπείρετε τους σπόρους μαϊντανού στις γλάστρες σας από νωρίς την Άνοιξη έως το Φθινόπωρο.
Απλώστε τους σπόρους στη γλάστρα και σκεπάστε τους με λίγο χώμα. Ποτίστε αμέσως.

28 Μαρ 2013

Ερίγκερο.


Φυτό που απαντάται στη Βόρεια Αμερική, καθώς και σε όλη την Ευρώπη, κοινό σε χέρσα εδάφη, αναχώματα, χαλάσματα, καθώς και μέσα στις καλλιέργειες, το ερίγκερο φυτρώνει και σε ανάλογους τόπους της χώρας μας. Είναι ποώδες, ετήσιο φυτό, με όρθια στελέχη, χνουδωτό, με διακλαδώσεις.Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, στενά και πολλά, με χρώμα γκριζοπράσινο.Τα άνθη του σχηματίζουν μικρά κεφάλια με ανθίδια γλωσσοειδή, υπόλευκα και σωληνοειδή κίτρινα. Η εποχή της άνθησης είναι Ιούλιος - Σεπτέμβριος και χρησιμοποιούμενα μέρη τα φύλλα.

Μελισσόχορτο, καλλιέργεια ( Μέλισσα , Μελισσοβότανο ).


Το Μελισσόχορτο είναι πολυετής πόα και ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών.

ΕΔΑΦΟΚΛΙΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ
Ευδοκιμεί σε ημιορεινές και πεδινές περιοχές , σε πλούσια εδάφη , καλά στραγγιζόμενα. Το χειμώνα καταστρέφεται το υπέργειο τμήμα και αναπτύσσεται μόνο το υπόγειο. Η άριστη τιμή pH είναι 6-7. Αυτή η τιμή βοηθάει στην πρόσληψη του φωσφόρου από το έδαφος. Οι απαιτήσεις σε θρεπτικά στοιχεία

Άνηθος, καλλιέργεια.


Ο άνηθος είναι μονοετής πόα και ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδανθών.

Εδαφοκλιματικές απαιτήσεις
Η άριστη θερμοκρασία ανάπτυξης του άνηθου είναι 18-250 C, με όρια ανάπτυξης 4-350 C και όρια αντοχής από 0-400 C. Αποδίδει καλά σε εδάφη μέσης σύστασης, πλούσια σε οργανική ουσία, καλά στραγγιζόμενα, με καλό πορώδες και pH 6-7. Ο άνηθος δεν αντιδρά πάντα θετικά στην ανόργανη λίπανση αζώτου. Όσον αφορά το φώσφορο και το κάλιο, οι απαιτήσεις είναι μέτριες και οι ποσότητες που υπάρχουν σε ένα καλό γεωργικό έδαφος είναι επαρκείς. Αντιθέτως η καλλιέργεια

Χρένο.


Βοτανικό όνομα
Κοχλιάρια η αρμοράκια (Armoracia rusticana) ανήκει στην οικογένεια των σταυρανθών (Brassicaceae). Κατάγεται από τη νότιο και ανατολική Ευρώπη. Το συναντάμε συνήθως καλλιεργούμενο, αλλά συχνά και άγριο σε αγρούς και στις άκρες δρόμων. Φτάνει σε ύψος μέχρι 1μ., έχει μακριά πασσαλωτή ρίζα, μεγάλα άμισχα φύλλα και μικρά λευκά άνθη. Ανθίζει από τον Μάιο έως τον Ιούλιο.

Το χρένο ήταν από παλιά πολύ διαδεδομένο ως γιατρικό, καρύκευμα και λαχανικό αλλά στη συμβατική ιατρική δεν είχε ως τώρα μεγάλη σημασία. Από το χρένο χρησιμοποιούνται οι ρίζες

26 Μαρ 2013

Μαύρο σινάπι.


Βοτανικό όνομα
Σινάπι το μαύρο (Brassica nigra) ανήκει στην οικογένεια των σταυρανθών (Brassicaceae).
Κατάγεται από την περιχή της Μεσογείου και  ευδοκιμεί στην κεντρική Ευρώπη άγριο σε άκρες αγρών και δρόμων, επίσης καλλιεργήσιμο. Το ύψος του φτάνει μέχρι το1 μ., έχει φύλλα άμισχα πτερωτά, τα επάνω φύλλα δορατοειδή, άνθη κίτρινα και κάθε λοβός περιέχει μέχρι και 10 σπόρους. Ανθίζει από τον  Ιούνιο έως τον Αύγουστο.

Το σινάπι είναι ένα από τα αρχαιότερα φυτά και αναφέρεται ήδη στην Βίβλο. Ακόμα και οι αρχαίοι έλληνες και οι ρωμαίοι το

25 Μαρ 2013

Τζίνσενγκ, καλλιέργεια και ιδιότητες ( panax ).


Τζίνσενγκ  "το άριστο βότανο, η ύστατη λύση, όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει...''  G.Stuart, 1911
Όνομα: panax ginseng(ασία), panax quinquefolium(αμερική, καναδάς), panax notoginseng (pseudoginseng)
Οικογένεια: arialiaceae
Προέλευση: Κίνα, κορέα, βορειοανατολική αμερική, ιαπωνία, ρωσία
Δρόγες: ρίζα
Δραστικές ουσίες: Tζινσενοσίδες a,b,c παναξοσίδια
Φαρμακευτική δράση: Τονωτικό, προσαρμογόνο, βελτίωση της σωματικής και νοητικής ικανότητας
Ιστορία και παράδοση:

Κράταιγος -Το βότανο της καρδιάς.


Επιστημονική ονομασία: Κράταιγος η οξυάκανθα & Κ. η μονόγυνος-Crataegus
Άλλα ονόματα: Τρικουκιά, Μουρζιά, Μπουρμπουτζελιά, Τσαμπουρνιά, ξαγκαθιά.
Οικογένεια: Ροδίδες (Rosaceae)

Ο κράταιγος (C. monogyna) είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο φαρμακευτικό βότανο. Ήταν γνωστό κατά το Μεσαίωνα ως σύμβολο της ελπίδας και εχορηγείτο για πολλές ασθένειες.

Εχινάκεια.


Ιστορικά στοιχεία και δεδομένα για την εχινάκεια
Οι ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν εχινάκεια πολλούς αιώνες πριν το ανακαλύψουν οι Eυρωπαίοι, για να θεραπεύουν πολλά προβλήματα, από μολύνσεις μέχρι δαγκώματα φιδιών. Aπό το 19ο αιώνα η χρήση του διαδίδεται στην Ευρώπη και αρχίζει η καταγραφή της δράσης του.  Το 1938, Γερμανοί επιστήμονες , ασχολήθηκαν σοβαρά, με την εχινάκεια και σήμερα πλέον

Εφέδρα.


Η εφέδρα (Ephedra sinica) είναι μέλος της βοτανικής οικογένειας των Εφεδροειδών. Το φυτό είναι ένας θάμνος που φυτρώνει στις έρημες περιοχές τις Κίνας και της Ανατολικής Ασίας. Χρησιμοποιείται σαν βοτανικό φυτό στην Κίνα εδώ και 4000 χρόνια για να θεραπεύσει συμπτώματα άσθματος και λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος. Παραλλαγές του φυτού φυτρώνουν επίσης στην Ευρώπη, την Ινδία, την Αυστραλία και το Αφγανιστάν. Η αμερικανική εφέδρα (Ephedra nevadensis) είναι ενδημική στις νοτιοδυτικές Η.Π.Α. Χρησιμοποιήθηκε σαν τσάι από τους πρώτους αποίκους και ήταν γνωστή σαν το "τσάι των Μορμόνων" ή "τσάι της Ερήμου".
Η εφέδρα είναι το ιερό φυτό των ζωροαστριστών και των ινδουιστών σόμα. Ένα γένος γυμνόσπερμων θάμνων που ανήκουν στην συνομοταξία/

Αλόη Βέρα , γνωρίστε την καλλιέργεια της και πώς παρασκευάζεται το θαυματουργό ζελέ.


Tα πλεονεκτήματα της αλόης ((Aloe Vera), είναι γνωστά εδώ και 5.000 χρόνια. Στην αρχαιότητα, την αποκαλούσαν «Bότανο της Αθανασίας». Mία από τις πιο φημισμένες αναφορές που την αφορούν είναι αυτή του Xριστόφορου Kολόμβου, που έγραψε: «Tέσσερα φυτά είναι απαραίτητα για την υγεία του ανθρώπου: το σιτάρι, η άμπελος, η ελιά και η αλόη. Tο πρώτο τον τρέφει, το δεύτερο αναζωογονεί το πνεύμα του, το τρίτο τού χαρίζει αρμονία, το τέταρτο τον θεραπεύει». Tο 1959, ο Oργανισμός Tροφίμων και Φαρμάκων των HΠA (FDA) επικύρωσε και επίσημα τις σημαντικές ιδιότητες της αλόης, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην ευρύτερη χρήση και διάδοσή της.
H αλόη ανήκει στην οικογένεια των Liliaceae. To γένος αυτό περιλαμβάνει περισσότερα από 350 είδη, από τα οποία μόνο δύο είναι σημαντικά για

Αγήρατο.


Επιστ. Όνομα : Ageratum houstorianum

Οικογένεια :  Compositae

Καταγωγή :  Μεξικό

Περιγραφή : Φυτό πολυετές σε ήπια κλίματα . Τα φύλλα του είναι

Χαμομήλι, η καλλιέργειά του.


Το χαμομήλι είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα και ευδοκιμεί στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική. Για αιώνες χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους για τις θεραπευτικές του ιδιότητες αλλά και για την απαλή και ευχάριστη γεύση του σαν τσάι.  Οι Αιγύπτιοι  πίστευαν οτι θεραπεύει τη γρίπη και το αφιέρωναν στους θεούς για να κερδίσουν την ευνοιά τους.  Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνιστούσαν λουτρά και καταπλάσματα με χαμομήλι για ανακούφιση από τον πονοκέφαλο και τις δυσλειτουργίες των νεφρών. Στην Μεσαιωνική Αγγλία το τσάι από χαμομήλι χρησιμοποιούνταν για τις ηρεμήστικές του ιδιότητες αλλά και για να αρωματίσει ευχάριστα και να φρεσκάρει την ατμόσφαιρα του σπιτιού.

22 Μαρ 2013

Βαλεριάνα η φαρμακευτική.


Συστηματική ταξινόμηση Σύστημα: κατά CRONQUIST, 1981
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta)
Ομοταξία: Δικοτυλήδονα (Magnoliopsida)
Τάξη: Διψακώδη (Dipsacales)
Οικογένεια: Βαλεριανοειδή (Valerianaceae)
Γένος: Βαλεριανή (Valeriana)
Διώνυμο: Βαλεριανή η φαρμακευτική, Valeriana officinalis
Η βαλεριάνα είναι ανθοφόρο φυτό της οικογένειας των

21 Μαρ 2013

Μάραθος και Μαραθόριζα.


Ο μάραθος (Foeniculum vulgare) είναι μονοετής πόα και ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδανθών.

ΕΔΑΦΟΚΛΙΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ:
Η άριστη θερμοκρασία ανάπτυξης του μάραθου είναι 18-250 C, με όρια ανάπτυξης 4-350 C και όρια αντοχής από 0-400 C. Αποδίδει καλά σε εδάφη μέσης σύστασης, πλούσια σε οργανική ουσία, καλά στραγγιζόμενα, με καλό πορώδες και pH 6-7. Οι απαιτήσεις σε θρεπτικά στοιχεία είναι μέτριες και οι ποσότητες που υπάρχουν σε ένα καλό γεωργικό έδαφος είναι επαρκείς. Αντιθέτως η καλλιέργεια ωφελείται από την οργανική λίπανση. Οι απαιτήσεις σε νερό είναι μέτριες αλλά σε χρονιά που έχει ανομβρία καλό είναι να υπάρχει δυνατότητα άρδευσης για να μην πέφτει η στρεμματική απόδοση.

Κορίανδρος ( Κολίανδρος ): καλλιέργεια και ιδιότητες.


Ο  Κορίανδρος, ή Κολίανδρος Coriandrum sativum L. (Coriander) ανήκει στην:
Οικογένεια: Apiaceae (Carrot family)
Είδος: Coriandrum sativum L.
Περιγραφή:
Το γένος Coriandrum περιλαμβάνει καλλιεργούμενα φυτά C. sativum και αυτοφυή είδη του C. tordylium. Ο κορίανδρος είναι μονοετής πόα με έντονη οσμή. Την περίοδο της άνθησης τα φυτά μπορούν να φτάσουν σε ύψος 20-140cm. Ο βλαστός είναι

Γλυκάνισος, (Pimpinella anisum).


Το συναντούμε ακόμη με το όνομα Άνισον του Διοσκουρίδου, Γλυκανθής, Άνισος, Ιλίκιον, Πιμπινέλα κ.α. Ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων.Ο γλυκάνισος είναι μονοετής πόα και ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδανθών.
Kαλλιεργείται από την αρχαία εποχή.  Στην Ελλάδα η καλλιέργεια του είναι περιορισμένη. Υπάρχει και άλλη ποικιλία το Ρηξιπετροειδές γλυκάνισον (P. Saxagraga) που το συναντούμε στην Ελλάδα με 6 διαφορετικές ποικιλίες και του οποίου η ρίζα είναι φαρμακευτική. Είναι το έμπετρον του Διοσκουρίδου.

Ερυθραία ( Κενταύριο ).


Η ερυθραία ή κενταύριο είναι μικρό,  ετήσιο ή διετές χορτάρι. Ο μίσχος αυξάνεται μέχρι 30 cm, διακλαδισμένος αρκετά στην κορυφή όπου πλαισιώνεται από μια τούφα μικρών, φύλλων. Τα πολυάριθμα ρόδινα ή κόκκινα λουλούδια προκύπτουν σε έναν τελικό κορυφαίο ρόδακα. Ευνοείται  στις υγρές, σκιερές τοποθεσίες, τα κράσπεδα και τα λιβάδια. Τα φύλλα του είναι αντίθετα. Μίσχοι και φύλλα είναι άτριχα.

Συλλογή
Κατά τη διάρκεια της περιόδου άνθισης, από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο.

Χρησιμοποιούμενα μέρη

20 Μαρ 2013

Βαλσαμόχορτο, το βάλσαμο του σώματός μας και της ψυχής μας.


Πολυετής πόα... βλαστός όρθιος... ισχυρός.... πολύκλαδος.... φύλλα ελλειπτικά... μικρά επιμήκη... με στίγματα διαφανή τα οποία αποτελούνται από μεγάλους ελαιογόνους αδένες και με τα περιθώρια τους να ορίζονται από μαύρους αδένες και είναι.... το υπερεικόν των αρχαίων Ελλήνων...

Για το Διοσκουρίδη ήταν:
διουρητικό...
εμμηναγωγό...
αντιπυρετικό...
κατά του τεταρταίου πυρετού όταν πίνεται με οίνο...
αποτελεσματικό αντίδοτο σε δηλητηριώδη δαγκώματα...

Εκουϊζέτο, καλλιέργεια και ιδιότητες( Πολυκόμπι, Πολύκομπο ).


Το εκουιζέτο (πολυκόμπι) είναι αποθήκη μετάλλων. Το διοξείδιο του πυριτίου που περιέχει βοηθάει στην απορρόφηση του ασβεστίου και εμποδίζει την εναπόθεση λιπιδίων στις αρτηρίες .
Το εκουιζέτο είναι ισχυρό αιμοστατικό. Έχει καθαρτικές, αντιδιαβητικές, αντιδιαρροϊκές ιδιότητες. Έχει επίσης ιδιότητες επουλωτικές σε πληγές και έλκη. Έχει καλά αποτελέσματα σε παθήσεις και φλεγμονές των νεφρών και της ουροδόχου κύστης, στη φλεγμονή του προστάτη την αναιμία, εξασθένηση του οργανισμού, κατακράτηση υγρών, σε αιμορροΐδες, εξωτερικές φλεγμονές, έρπητες, αναπνευστικές παθήσεις, χρόνια βρογχίτιδα και φυματίωση. Προλαμβάνει την αρτηριοσκλήρυνση, την αμνησία και τον καρκίνο. Υπάρχει η άποψη ότι, αν από μια ηλικία και μετά, οι άνθρωποι πίνουν κάθε μέρα ένα φλιτζάνι τσάι εκουιζέτου θα

Δρακοντιά, το φιδόχορτο.


Ο διασημότερος φαρμακογνώστης της αρχαιότητος Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.Χ.) έλεγε ότι θεραπεύει το έλκος και ότι αν το πιεις με κρασί ανοίγει την όρεξη για… έρωτα!  Το έργο του Διοσκουρίδη «Περί ύλης ιατρικής» ήταν απαλλαγμένο από προλήψεις και δεισιδαιμονίες της εποχής. Είχε μελετήσει περισσότερα από 500 φυτά και τα κατέταξε σύμφωνα με τις θεραπευτικές τους ιδιότητες, ανάλογα με τη δράση τους στις διάφορες ασθένειες του ανθρωπίνου σώματος. Μέχρι και το 16ο αιώνα στο βιβλίο αυτό ανέτρεχαν οι ασχολούμενοι με την Φαρμακευτική. Μεταφράσθηκε σε πολλές γλώσσες και ήταν το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε μετά την Αγία Γραφή! Στην ανατολική Κρήτη βρέθηκε μία σαρκοφάγος που είναι διακοσμημένη με μοτίβο που πιθανόν είναι παρμένο από τη δρακοντιά.
Είναι ενδημικό φυτό που συναντάται στα Βαλκάνια, σε περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο, σε Ελλάδα όπως στην Κρήτη, το Αιγαίο αλλά και τη νοτιοδυτική Τουρκία. Φυτρώνει σε χωράφια, χαντάκια και άκρες δρόμων σε χαμηλό υψόμετρο. Θεωρείται φαρμακευτικό φυτό και η ρίζα του συλλέγεται και

Δίψακος, το νεραγκάθι.


Ο άγριος Δίψακος (Dipsacus sylvestris - νεράγκαθο) είναι ένα αγριόχορτο ενδημικό της Ευρώπης. Δίψακος αυτοφυής συναντάται στη Θεσσαλία. Τα φύλλα του είναι αντίθετα , λογχοειδή , μυτερά στην άκρη , με κοντά αγκάθια διαμορφωμένα με τρόπο που να κρατούν το νερό. Από αυτό προέρχονται άλλωστε και οι λαϊκές ονομασίες που του έδωσαν οι Γάλλοι .
Ιστορικά στοιχεία για το δίψακο:
Το όνομα του φυτού προέρχεται από τη λέξη «δίψα», γιατί μπορούσε απ ' αυτό να ξεδιψάσει ο κουρασμένος ταξιδιώτης. Ο Διοσκουρίδης το ονόμασε «λουτρό της Αφροδίτης», γιατί οι κοπέλες που πίνουν το νερό από τα φύλλα του δίψακου ομορφαίνουν.

Δίκταμο ή Έρωντας. Ένα θεϊκό βοτάνι από την Κρήτη.


Ιστορικά στοιχεία για τον ερώντα ή  δίκταμο:
Ο Δίκταμος ή έρωντας (Origanum dictamnus) είναι το πιο φημισμένο από τα κρητικά ενδημικά φυτά και το βρίσκουμε σε όλο το νησί της Κρήτης σε βράχους με υψόμετρο 0 - 1900 μέτρα.  Τα φύλλα του είναι πρασινόλευκα, τα λουλούδια του ροζ, και το άρωμα του θεσπέσιο. Είναι χαμηλός ημιξυλώδης θάμνος, που οι βλαστοί του φθάνουν τα 40 εκ. Το φυτό είναι τριχωτό και έχει μια βελούδινη υφή.  Φυτό της οικογένειας των Xειλανθών (Labiate).  O Πλίνιος αναφέρεται σ` αυτό το φυτό: "Tο φυτόν καλούμενον δίκταμον εις ουδέν άλλο μέρος φύεται ειμη εν τη νήσω Kρήτη". O Θεόφραστος στο έργο του "Περί Φυτών ιστορίες" γράφει: ``Tο δίκταμο είναι φυτό που βγαίνει μόνο στη

Το δεντρολίβανο, ο πρίγκιπας των αρωματικών φυτών. Ιδιότητες και καλλιέργεια.


Το όνομά του είναι ροζμαρίνος ο φαρμακευτικός και ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Το λέμε "ροζμαρίνι", "λασμαρί", "αρισμαρές", "δεντρολίβανο", "δυοσμαρίνι", αλλά πιο πολύ απ’ όλα του αρμόζει το όνομα "πρίγκιπας των αρωματικών φυτών", όπως πράγματι το αποκαλούσαν παλαιότερα. Ονομάζεται και "δροσιά της θάλασσας", λόγω της συνήθειάς του να φυτρώνει κοντά στη θάλασσα.

Το δεντρολίβανο, με τη λατινική ονομασία Rosmarinus officinalis είναι αειθαλής θάμνος με πολλούς κλάδους, πυκνά μικρά

Αλθαία η Δενδρομολόχα.


Βοτανικό όνομα: Αλθαία η φαρμακευτική (Althaea officinalis), ανήκει στην οικογένεια των μαλαχωδών (Malvaceae). Κατάγεται από την περιοχή γύρω από την Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα καθώς και την ανατολική Μεσόγειο. Ευδοκιμεί σε υγρά εδάφη, πλούσια σε αλάτι. Επίσης απαντά ως καλλιεργήσιμο φυτό. Φτάνει σε ύψος μέχρι το 1,50 μ. Έχει φύλλα πριονωτά με εγκοπές και άνθη λευκά. Ανθίζει από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο.
Η δενδρομολόχα (ή νερομολόχα) χρησιμοποιείται ήδη από την αρχαιότητα και καλλιεργούνταν στους κήπους των μοναστηριών το μεσαίωνα. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Έλληνα φιλόσοφου Θεόφραστου το μείγμα δενδρομολόχας και κρασιού θεωρούταν

19 Μαρ 2013

Δάφνη του Απόλλωνα ( Βαγιά ).


Η δάφνη (επιστ.: Δάφνη η ευγενής, Laurus nobilis) είναι ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των Δαφνοειδών. Ανήκει στο γένος Δάφνη. Στην Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Δεν είναι γνωστή η ετήσια παγκόσμια κατανάλωση φύλλων δάφνης. Μόνο στην Ελλάδα εξάγονται περί τους 200 τόνους ετησίως.
Περιγραφή

18 Μαρ 2013

Σπαθόχορτο: το βάλσαμο.


Η επιστημονική ονομασία του σπαθόχορτου είναι Hypericum perforatum. Επίσης είναι γνωστό με το όνομα “St. Johns wort” ή "βαλσαμόχορτο"
Το βάλσαμο έχει πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Είναι διεγερτικό και ιδιαίτερα τονωτικό και χρησιμοποιείται πολύ από καταθλιπτικά άτομα διότι προσδίδει ανακούφιση, δημιουργεί θετικά αισθήματα και βελτιώνει τον ύπνο. Η δράση του είναι αντιφλεγμονώδης, στυπτική, επουλωτική και ηρεμιστική. Το βάλσαμο όταν ληφθεί εσωτερικά έχει ηρεμιστική και αναλγητική δράση. Χρησιμοποιείται στη θεραπεία της νευραλγίας, της

Βατόμουρο.


Τα βατόμουρα είναι φυτά του γένους Rubus. Περιλαμβάνει πολλά είδη και πολλά υβρίδια μεταξύ των ειδών. Τα φυτά μπορεί να είναι από έρποντα μέχρι ορθόκλαδα και από αειθαλή μέχρι φυλλοβόλα.

Το ριζικό τους σύστημα είναι πολυετές ενώ οι κληματίδες τους είναι διετείς. Οι πρώτοι βλαστοί του φυτού βλαστάνουν την άνοιξη και σχηματίζουν ταξιανθίες το δεύτερο χρόνο δηλαδή δεν ανθίζουν τη πρώτη χρονιά. Πολλά από τα φυτά του βατόμουρου φέρουν αγκάθια ενώ άλλα όχι. Έχει παρατηρηθεί ότι φυτά τα

Ασπερούλα.


Για την ασπερούλα λέγεται ότι την έβαζαν στο κρασί για να κάνουν ευτυχισμένο αυτόν που θα το πιει. Επίσης χρησιμοποιούσαν το φυτό για το γέμισμα των στρωμάτων και τον αρωματισμό των κλινοσκεπασμάτων , καθώς και το στρώσιμο του δαπέδου του σπιτιού ή της εκκλησίας για να αρωματίζει την ατμόσφαιρα.
Θεραπευτικές Ιδιότητες: Χαμηλό σε ύψος φυτό με λευκά άνθη τα οποία εμφανίζονται από τα μέσα της άνοιξης μέχρι τα μέσα του Φθινοπώρου. Οι φαρμακευτικές της ιδιότητες βρίσκονται στη ρίζα και στα άνθη. Χρησιμεύει για δερματοπάθειες, αϋπνία, διάρροια,

Βότανο σέδου το πετρόχορτο.


Βοτανικό όνομα: Sedum acre, Σέδον το Δριμύ. Ανήκει στην οικογένεια Κρασουλίδες (Crassulaceae)
Περιγραφή: Είναι πολυετές φυτό με ύψος 5 εως 15 εκατοστά. Τα φύλλα είναι μικρά (3-4 χιλιοστά) άμισχα, κυλινδρικά, σαρκώδη με στυφή γεύση. Στην κορυφή υπάρχει ταξιανθία με κίτρινα άνθη, τα οποία έχουν 5 σέπαλα και 5 πέταλα. Ανθίζει τον από τον Μάιο εως τον Αύγουστο.
Χρησιμοποιούμενα μέρη: Ολόκληρο το φυτό φρέσκο ή ξεραμένο. Φαίνεται να 'ναι αποτελεσματικότερο όταν αρχίζουν να μαραίνονται τα φύλλα του.
Συναντάται σε ξηρές ηλιόλουστες περιοχές, σε τοίχους, βράχια, στέγες, στις άκρες των δρόμων, σε πετρώδεις και αμμώδεις

Γλυκάνισος.


Περιγραφή:
Ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων. Είναι φυτό ποώδες, μονοετές που καλλιεργείται από την αρχαία εποχή.
Το γλυκάνισο έχει άνθη μικρά λευκά σε σκιάδια αρκετά μεγάλα, φύλλα με μεγάλες στρογγυλές περιφέρεις και τρεις λοβούς, στέλεχος με λεπτές ραβδώσεις, διακλαδιζόμενο, καρπό αυγοειδή και χνουδωτό.
Ανθίζει από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο. Φτάνει σε ύψος τους 50 πόντους. Χρησιμεύει ο σπόρος του που μαζεύεται ώριμος τον

Ίνουλα ή ελένιο.


Η ίνουλα (ελένιο) μοιάζει με μια μεγάλη χοντρή μαργαρίτα. Μπορεί να φθάσει μέχρι τα δύο μέτρα ύψος. Είναι γνωστά 60 είδη, των οποίων τα άνθη βγαίνουν κατά κεφάλια (όπως του χαμομηλιού). Στην Ελλάδα υπάρχουν 12 είδη, τα πιο σπουδαία από τα οποία είναι: 1) Ίνουλα η ελένια. φυτρώνει σε υγρά λιβάδια της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου. Από τη ρίζα του κατασκευάζουν φάρμακα για τη βρογχίτιδα, τη φυματίωση, το ερυσίπελας κ.ά. 2) Ίνουλα η βαρύοσμη. φυτό που συναντάται σ` όλη σχεδόν την Ελλάδα, σε άγονους και

Άρκευθος.


Άρκευθος (Juniperus): Είναι θάμνος αειθαλής. Φθάνει τα 9 μ. ύψος και 4 μ. διάμετρο. Όλα τα μέρη του φυτού είναι αρωματικά. Τα φύλλα του σε νεαρή ηλικία είναι βελονοειδή, σε ώριμη μετατρέπονται σε μυτερά, διιστάμενα και σε διάταξη ανά 3 σε σπονδύλους. Στην επάνω επιφάνεια φέρουν μια διπλή λευκή γραμμή. Είδος δίοικο (σπάνια μόνοικο). Άνθη μονογενή. Διατάσσονται σε σφαιρικούς ιούλους, στις βάσεις των βελονών. Ανθίζει Μάρτιο και Ιούνιο. Τα άνθη του δεν αυτογονιμοποιούνται. Ο καρπός είναι ραγόμορφος στρόβιλος. Στην αρχή είναι

16 Μαρ 2013

Απήγανος.


Ruta είναι το όνομα ενός γένους αειθαλών θάμνων με έντονη μυρωδιά και ύψος 20-90εκ. Ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae, που είναι ενδημική στην περιοχή της Μεσογείου, στη Μακρονησία και στη Νότια Ασία. Διαφορετικοί συγγραφείς αναγνωρίζουν από 8 έως 40 είδη που ανήκουν στο γένος αυτό. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι ο Απήγανος (Ruta graveolens).
Ο Απήγανος (Ruta graveolens) είναι ένας μικρός αειθαλής θάμνος ή ένα ξυλώδες πολυετές φυτό με ύψος 60 90εκ. σχεδόν όσο το πλάτος του. Τα κοτσάνια γίνονται ξυλώδη κοντά στη βάση, αλλά παραμένουν ποώδη στις άκρες. Τα μακριά φύλλα του (7-12εκ.) τέμνονται πτεροειδώς παίρνοντας ένα σχήμα κουταλιού ή στενόμακρο. Είναι κάπως σαρκώδη και συχνά καλυμμένα από ένα αλευρώδες χνούδι. Το πρασινογάλαζο φύλλωμα έχει

Γλυκόριζα.


Η γλυκόριζα αναφέρεται από το Θεόφραστο τον 3ο αιώνα π.Χ. ως φάρμακαο για το άσθμα. Το όνομα προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει γλυκιά ρίζα, φυσικά λόγω της γεύσης. Προέρχεται από τη νότια Ευρώπη, Αίγυπτο και μέρη της Ασίας. Καλλιεργείται πλέον παντού στην Ευρώπη εκυός της Σκανδιναβίας καθώς και σε Αμερική, Αυστραλία, Κίνα. Λέγεται οτι ο Ναπολέων μασούσε κομμάτια γλυκόριζας. Η γλυκόριζα είναι θάμνος ύψους 50-100 εκ., με ρίζες που φτάνουν τα 1-2 μέτρα, κυλινδρικές, διακλαδισμένες και σαρκώδεις. Αυτές είναι

Βότανο αμάραντο.


Βοτανικό όνομα: Sedum telephium, Σέδον το Τηλέφιον. ανήκει στην οικογένεια των Κρασουλίδων (Crassulaceae)
Περιγραφή: Είναι πολυετές φυτό, φτάνει τα 60 εκατοστά ύψος, με γογγυλώδη κονδυλώδη ρίζα. Το στέλεχος είναι ίσιο, απλό ή σπάνια διακλαδισμένο, έχει χρώμα μπλε-πράσινο ή κοκκινωπό. Τα φύλλα είναι αντίθετα, με μήκος 6 εκατοστά οβάλ, σαρκώδη, κατά μέρη ή ολόκληρα οδοντωτά. Τα άνθη είναι τοποθετημένα σε σύνθετα σκιάδια, είναι λευκά, κιτρινοπράσινα, κοκκινοκίτρινα ή ροζ. Ανθίζει από τον Ιούνιο  εως το Σεπτέμβρη.
Χρησιμοποιούμενα μέρη: Συνήθως τα φρέσκα φύλλα σπάνια ολόκληρο το φυτό ξεραμένο.
Συναντάται σε ξηρές ηλιόλουστες περιοχές, σε βράχους,

Αλχεμίλλη.


Θεραπευτικές Ιδιότητες: Η αλχεμίλη έχει ευεργετικές ιδιότητες στην έναρξη της εμμηνορρυσίας, στις διαταραχές της αλλά και στην εμμηνόπαυση. Ανακουφίζει από τους πόνους της εμμηνορρυσίας και περιορίζει την υπερβολική αιμορραγία. Είναι φυτό στυπτικό, διουρητικό, καρδιοτονωτικό, αντιδιαρροϊκό, επουλωτικό σε πληγές, τραύματα, έλκη και επιμολύνσεις, αντιαναιμικό και τονωτικό των μυών. Βοηθάει σε όλες τις γυναικολογικές παθήσεις, σε χαλάρωση των μυών του υπογαστρίου και γενικά σε παθήσεις των μυών, σε πρόπτωση

Αλόη: το ελιξίριο της μακροζωίας.


Την αποκαλούν «φυτό της αθανασίας» και τη θεωρούν ελιξίριο μακροζωίας, αν και η ονομασία της, που πιθανότατα προέρχεται από την αραβική λέξη alloeh, σημαίνει «πικρή και γυαλιστερή ουσία». Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς, όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές.
Μια ιστορία 5.000 χρόνων
Η χρήση της αλόης ξεκινά περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της